Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος ο Μητροπολίτης Αλεξανδρούπολης Άνθιμος εξέδωσε εγκύκλιο για τα φετινά ιδιαίτερα Χριστούγεννα, για να διαδώσει το χριστιανικό μήνυμα.

Μιλά για την πραγματική έννοια των Χριστουγέννων και μας καλεί να επιτρέψουμε τον Χριστό να γεννηθεί μέσα στην ψυχή μας.

Αναλυτικότερα αναφέρει:

“Ἀγαπητοὶ Πατέρες, Ἀδελφοὶ καὶ Ἀδελφές μου, Κάποτε ὁ Θεὸς μᾶς δημιούργησε τοὺς ἀνθρώπους παίρνοντας χῶμα ἀπὸ τὴ γῆ. Μᾶς δημιούργησε, διαφορετικοὺς ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα ἔμβια ὄντα, φυσώντας μέσα μας «πνοὴν ζωῆς» καὶ δίδοντάς μας «ψυχὴν ζῶσα» (Γεν. 2,7). Ἡ ἀπιστία τοῦ πρώτου ἀνθρώπου ἐνάντια στὸ Θεὸ (τὴν ὁποία ὀνομάζουμε πτώση), φώλιασαν στὸν ἄνθρωπο καχυποψία καὶ ἀμφισβήτηση. Ἀμφισβητώντας, ὅμως, τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ καχύποπτος ἀπέναντί Του, ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει. Ἡ πνευματικὴ αὐτὴ ἀβεβαιότητα μᾶς ὑποβίβασε στὴ στυγνὴ βιολογικότητα. Τότε ἦταν ποὺ ράγισαν τὰ κατάβαθα τῆς ὑπάρξεώς μας. Ἔκτοτε, οἱ ἄνθρωποι βιώνουμε στὸν κόσμο τρεῖς, ὀδυνηρὰ τραγικὲς ἀδικίες: ἡ πρώτη, ὅτι πεθαίνουμε ﮲ ἡ δεύτερη, ὅτι προκειμένου νὰ ζήσουμε, ἁμαρτάνουμε καὶ ἡ τρίτη, ὅτι ζοῦμε μὲ ἀσίγαστες ἐνοχὲς γιὰ τὴν ἀλλοτρίωση τοῦ κόσμου.

Συμπληρωματικά, ἔρχονται κι ἄλλες ἀδικίες νὰ κατεδαφίσουν τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξη, ὅπως οἱ ἀρρώστιες, οἱ παραφροσύνες καὶ ἡ κάθε λογῆς ἀδυναμία ἐπιβίωσης. Ὅσο αὐτὲς οἱ καταστάσεις στέκουν ὡς βαρύδια στὴ ζωή μας, ἡ ψυχή μας δὲν μπορεῖ στ’ ἀλήθεια οὔτε νὰ χαρεῖ οὔτε καὶ νὰ γιορτάσει. 

Ὁπότε τί ἐννοοῦμε, οἱ Χριστιανοί, ὅταν λέμε ὅτι σήμερα γιορτάζουμε; Χριστούγεννα εἶναι ἡ ἔλευση τοῦ Ἰησοῦ, δηλ. τοῦ πνεύματος ποὺ σαρκώθηκε, προκειμένου νὰ νικήσει τὸν κόσμο ἀπὸ κοινοῦ μὲ τὸν ἄνθρωπο. Χριστούγεννα σημαίνει ὑπαρξιακὴ χαρά, γιὰ δύο λόγους, πρῶτα γιατὶ φωτίζεται κάθε σκοτεινὴ πτυχὴ τοῦ ἐσώψυχου κόσμου μας καὶ ἔπειτα γιατὶ λυτρώνεται τὸ σῶμα μας ἀπὸ τὸν κλοιὸ τοῦ θανάτου. Ὁ Χριστὸς γεννιέται στὴ ζωή μας ὅταν ἐμεῖς τὸ θελήσουμε. Ἂς εἶναι ἡ ζωή μας στάβλος, δὲν τὸν σιχαίνεται. Ἂς παραμένουν οἱ «συγγενεῖς» Του βουβοί, μπροστὰ στὸ μυστήριο. Ἂς τὸν συντροφεύουν μόνο τὰ εἰρηνικὰ ζῶα. Ἂς τὸν τιμοῦν μόνο οἱ ἁπλοϊκοὶ βοσκοί. Ὁ Χριστὸς δὲν κλονίζεται ἀπὸ τοὺς ἀμφίβολους λογισμούς μας, δὲν μειώνεται ἀπὸ τὴν «πτωχεία» τοῦ Εὐαγγελίου, δὲν προσβάλλεται ἀπὸ τὴν ταπείνωση τῆς Φάτνης οὔτε ἀπὸ τὴν αἰσχύνη τοῦ Γολγοθᾶ. Ἐπειδή ﮲ ξέρει ποιὸς εἶναι, ξέρει τί κάνει καὶ κυρίως, «γιατὶ» τὸ κάνει. Γεννιέται γιὰ νὰ δώσει ζωὴ σὲ κάθε τι νεκρό, ἔρχεται γιὰ νὰ γεμίσει μὲ τὴν παρουσία του τὰ πάντα, κατεβάζει τὸν ἑαυτό Του στὴ γῆ γιὰ νὰ ἀνεβάσει τὸν κόσμο μας, μαζὶ μ’ ἐμᾶς, στὸν οὐρανό. Ἔτσι, ἡ σημερινὴ γιορτὴ εἶναι ἡ μόνη εὐκαιρία ποὺ μᾶς δίνεται γιὰ νὰ βροῦμε τὸν ἀρχέγονο, τὸν «πρῶτο μας ἑαυτό» καὶ νὰ ἐπιστρέψουμε στὴ σχέση ἐμπιστοσύνης καὶ ἀγάπης μὲ τὸ Θεό. Ἐπειδή, τελικά, μόνο αὐτὴ ἡ σχέση εἶναι «ἡ αἰώνιος ζωή»∙ ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι τὸ «σκεῦος τοῦ κεραμέως», ποὺ θὰ συντριβεῖ. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, γιατὶ ὑποφέρει σήμερα ὁ κόσμος μας; Ἐπειδὴ ἀκριβῶς δὲν ἐπιτρέπουμε στὸ Χριστὸ νὰ γεννηθεῖ στὴ ζωή μας καὶ στὰ βάθη τοῦ πνεύματος τῆς ὑπάρξεώς μας. Συνεχίζουμε νὰ Τὸν ἀμφισβητοῦμε μὲ καχυποψία. Ὁπότε, διαιωνίζουμε τὴν πρώτη ἐκείνη κοσμικὴ ἀδικία καὶ κληροδοτοῦμε στὶς ἑπόμενες γενιὲς τὴν ἀρχέγονη ὀδύνη. Ἔτσι, βιώνουμε μιὰ παντέρημη προσωπικὴ μοναξιὰ καὶ μιὰ παγκόσμια κοινωνικὴ φοβία, ἐνῶ εἰσπνέουμε ὅλοι μας μιὰ θανατερὴ  ὀσμή.

Στὴν Πατρίδα μας, ἕνα καθημερινὸ δελτίο εἰδήσεων, ἐπιβεβαιώνει αὐτὴν τὴν κατάντια. Ὅμως, ὄχι! Ἂς ξανακυττάξουμε σοβαρὰ τὴν εἰκόνα τῆς Γεννήσεως…! Ἐπάνω στὴ Φάτνη στέκεται ἕνα ἀστέρι, ρίχνει τὸ φῶς του μέσα στὴ νύχτα καὶ διαλύει τὰ σκοτάδια. Καὶ ἀπὸ μακριά, πλησιάζουν τρεῖς σοφοὶ ἀναζητώντας νὰ βροῦν τὸ «παιδίον». Σήμερα, ὁ κόσμος μας ζῆ στὸ σκοτάδι, ἐπειδὴ δὲν γνωρίζει τὸ συμφέρον του καὶ δὲν ἐμπιστεύεται τὴν Ἐκκλησία, ὅταν τοῦ τὸ ὑποδεικνύει. Ὁ Χριστὸς ἐπέμενε: «γνωρίστε τὴν ἀλήθεια γιὰ νὰ ἐλευθερωθεῖτε ἀπὸ κάθε φόβο» (Ἰω. 8,32) καὶ ἡ Γραφὴ συμπληρώνει: «κατακτεῖστε τὴ γνώση γιὰ νὰ μὴν κάνετε ὅσα ὀργίζουν τὸ Θεό» (Ψαλμ.2,12)! Ἡ Ἐκκλησία (ποὺ εἶναι ἡ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ στοὺς αἰῶνες), ἀποκαλύπτει τὸ φῶς, διδάσκει τὸ παρελθόν, ἑρμηνεύει τὸ παρόν, δείχνει μὲ τὸ δάχτυλο τὸ μέλλον, στηρίζει τοὺς τρομαγμένους, σηκώνει τοὺς πεσμένους, ἀνασταίνει τοὺς πεθαμένους. Ὅσο ἡ ἀνθρώπινη νοημοσύνη θὰ ἀνελίσσεται, τόσο θὰ ἐγγίζει τὴ βούληση τοῦ Θεοῦ.

Τὸ ἀστέρι τῆς Βηθλεέμ θὰ γίνεται ὁ Αὐγερινὸς ποὺ θὰ ἀνατέλει τὸν ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης. Ὅποιοι παίρνουν στὰ σοβαρὰ τὴ γιορτὴ τῶν Χριστουγέννων (καὶ ὄχι τὰ ψιμμύθια της), ζοῦν τὸ πνεῦμα ποὺ σαρκώθηκε, μὲ τρόπο καθαρὰ πνευματικό. Νιώθουν νικητὲς αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Δὲν πνίγονται σὲ ἀπορίες καὶ δὲν φοβοῦνται θάνατο. Αὐτοὶ εἶναι ποὺ γιορτάζουν Χριστούγεννα καὶ τὰ γιορτάζουν γεμᾶτα νόημα, οὐσιαστικὴ χαρὰ καὶ βέβαιη ἐλπίδα. Ὅλοι οἱ ἄλλοι, θὰ βουλιάξουν μέσα στὴν ψυχικὴ μελαγχολία ἑνὸς πλαστικοῦ διάκοσμου (ποὺ ὅμως, δὲν ὀμορφαίνει), μιᾶς πληθώρας ἀπὸ φωτάκια (ποὺ ὅμως, δὲν φωτίζουν τὴν ὕπαρξη), μὲ ἀνούσιες εὐχὲς (χωρὶς ἀντίκρυσμα) καὶ κούφιες ἐλπίδες (γιὰ ἕνα: «καὶ τοῦ χρόνου», χωρὶς …ἐφέτος). Ὁλοένα καὶ ἐναργέστερα ἀποδεικνύεται, μὲ μαθηματικὴ ἀκρίβεια, ὅτι ὁ κόσμος μας φθίνει. Προχωρεῖ σ’ ἕνα νομοτελειακὸ τέλος, ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἔχασε τὶς ἀξίες καὶ τὶς ἀρετές του, δηλ. τὸν προσανατολισμό του. Σὰν ἕνα αὐτοκίνητο ποὺ τρέχει μὲ σπασμένα φρένα καὶ ὁπωσδήποτε θὰ συντριβεῖ.

Ὅμως ὁ Χριστὸς γεννιέται κι ἐφέτος, προκειμένου νὰ γεννηθοῦμε ξανὰ ἐμεῖς κι ὁ κόσμος μας, ἂν βεβαίως τὸ θέλουμε. Ὅταν κάποτε ὁ Χριστός, τὸ πρότεινε αὐτό, σ’ ἕναν σοφό (Ἰω. 3,1-21), ἐκεῖνος τὸν ρώτησε: «Μπορεῖ νὰ γίνει κάτι τέτοιο; ἕνας ἡλικιωμένος ἄνθρωπος νὰ μπεῖ ξανὰ στὴν κοιλιὰ τῆς μάννας του καὶ νὰ γεννηθεῖ γιὰ δεύτερη φορά»; Καὶ ὁ Χριστὸς τοῦ ἐξήγησε: «ἐκεῖνο ποὺ γεννιέται ἀπὸ ἄνθρωπο, εἶναι ἀνθρώπινο, ἐνῶ ἐκεῖνο ποὺ γεννιέται ἀπὸ τὸ πνεῦμα εἶναι πνευματικό. Ἂν δὲν γεννηθεῖτε ἀπὸ νερὸ καὶ ἀπὸ πνεῦμα, δὲν θὰ μπεῖτε στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ». Ὁ κόσμος μας προήλθε ἀπὸ τὰ νερά.

Στὴν Ἐκκλησία ἐνταχθήκαμε μὲ τὸ βάπτισμα. Εἶναι πλέον καιρὸς νὰ γεννηθοῦμε στὸ Πνεῦμα. Ἂς πάψουμε νὰ τὸ ἐξορκίζουμε κι ἂς τὸ ἐπαναφέρουμε στὴ ζωή μας. Ἂς κυττάξουμε ψηλότερα ἀπὸ τὸ ὕψος μας καὶ βαθύτερα ἀπὸ τὸ σκάμμα ἑνὸς τάφου. Ἀφοῦ γεννιέται κι ἐφέτος ὁ Χριστός, ἂς τοῦ ἐπιτρέψουμε νὰ γεννηθεῖ στὴν ψυχή μας. Νὰ φωτίσει τὸ πνεῦμα μας. Νὰ γεμίσει τὸ βίο μας. Νὰ δώσει ὅραμα στὴ ζωή μας. Νὰ στηρίξει τὴν χειμαζόμενη οἰκογένεια. Νὰ βάλει σὲ πυξίδα τὸν πολιτισμό μας. Ἀπὸ ἐμᾶς ἐξαρτᾶται. Στὸ βαθμὸ ποὺ τὸ θέλουμε, μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἐπιλέγουμε, ὁπόταν τὸ ἀποφασίσουμε, ἂς ξαναγεννηθοῦμε μὲ τὸ Χριστό, γιὰ νὰ λυτρώσουμε τὴν ὕπαρξή μας ἀπὸ τὴν τραγωδία ποὺ βιώνει, τὸ βίο μας ἀπὸ τὴ σκοτοδίνη τῆς ἀνουσιότητος καὶ τὴ ζωή μας ἀπὸ τὴν σχιζοφρένεια τοῦ θανάτου. Ἀλήθεια, ἀπὸ ἐμᾶς ἐξαρτᾶται! Καλὰ Χριστούγεννα, ἀγαπητοί μου, γεμᾶτα Χριστό. Καλὰ Χριστούγεννα, ἑλληνικὴ οἰκογένεια. Καλὰ Χριστούγεννα, γλυκειά μας Πατρίδα.

Πηγή: e-evros.gr