Το στίγμα της καταστροφικής πυρκαγιάς του 2023, το κύμα αλληλεγγύης και οι επισκέπτες από τη γείτονα

Η έγκυρη και σοβαρή εφημερίδα <ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ> δημοσίευσε στο φύλλο της στις 14 Ιουλίου ένα δισέλιδο ερευνητικό,αποκαλυπτικό και ουσιαστικό δισέλιδο αφιέρωμα για την ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ και τον ΕΒΡΟ, προιόν της εργασίας και της εξαιρετικής πέννας της δημοσιογράφου ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ ΠΟΥΡΝΑΡΑ. Το αφιέρωμα έχει τίτλο <<Οδοιπορικό στη λαβωμένη γη του Έβρου- Το στίγμα της καταστροφικής πυρκαγιάς του 2023, το κύμα αλληλεγγύης και οι επισκέπτες από τη γείτονα> και ανάμεσα στις στοχευμένες αναλύσεις και αποκαλυπτικές αναφορές του περιλαμβάνει μια σύντομη αλλά εξαιρετικά δομημένη και ουσιαστική καταγραφή της άθλιας κατάστασης που επικρατεί εδώ και δεκαετίες στην περίφημη ΟΔΟ ΑΒΑΝΤΟΣ στην Αλεξανδρούπολη.
Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό κείμενο που αποτελεί ράπισμα ΣΕ ΟΛΟΥΣ τους κυβερνητικούς και θεσμικούς φορείς και πρόσωπα που άσκησαν εξουσία στη Μεταπολίτευση. Από τις Κυβερνήσεις και τους βουλευτές έως του περιφερειακούς και δημοτικούς <άρχοντες>.
Το κείμενο της Μ.Πουρνάρα είναι το παρακάτω:
<<Η σκληρή ζωή στον «μαχαλά» και οι δύο «ταυτότητες»
Λίγο πιο πέρα από το λιμάνι, εντός πόλης, σε μια περιοχή που λέγεται Τέρμα Αβαντος,είναι ο «μαχαλάς» με τουρκογενείς και Ρομά μουσουλμάνους κατοίκους. Η εικόνα που μας άφησε η περιήγηση είναι ζοφερή. Αυτοσχέδια σπιτάκια το ένα δίπλα στο άλλο δίχως οδούς και αριθμούς, άνθρωποι που παλεύουν με τη σκόνη ή τη λάσπη ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες, εκτός σχεδίου δόμηση, άρα αδυναμία σύνδεσης σταθερής τηλεφωνίας και Ιντερνετ, μικροεγκληματικότητα, ενδοοικογενειακή βία, παιδιά που μεγαλώνουν σε συνθήκες μη ευρωπαϊκού κράτους, πληθυσμός δίχως απογραφή. Η έλλειψη φροντίδας παρ’ όλα αυτά φέρνει νέους ενοίκους, κυρίως Ρομά από Βουλγαρία και Ρουμανία που συχνά έχουν παράνομες δραστηριότητες. Γιατί μένει έτσι αυτή η κατάσταση; Οι Αρχές –τοπικές και υπουργικές– σηκώνουν, κακώς, τα χέρια ψηλά, αλλά η αλήθεια είναι ότι και οι κάτοικοι του «μαχαλά» (όπως και σε όλους τους αντίστοιχους συνοικισμούς της Θράκης) έχουν αναπτύξει σχέσεις συναλλαγής με κάθε είδους εξουσία: ψήφοι εξαγοράζονται, επιδόματα τάζονται, το γκέτο καλά κρατεί. Είναι όμως ευθύνη των ισχυρών και όχι των ίδιων των αδύναμων να δουν τη μοίρα τους να αλλάζει. Η κακή εικόνα του μαχαλά δεν αφορά την εν συνόλω πρόοδο του αλλόθρησκου στοιχείου στην περιοχή. Παράδειγμα λαμπρό ο Χασάν Μουαλίμογλου, που μάλιστα διδάσκει και στο μειονοτικό σχολείο της πόλης.
Φάγαμε καταπληκτικά στην ωραία οικογενειακή ταβέρνα του Πομάκου, που λέγεται «Αλμύρα» και βρίσκεται περίπου 20 χιλιόμετρα έξω από την πόλη: «Η Θράκη είναι μια πολυπολιτισμική περιοχή. Ο πατέρας μου ήταν αγρότης, εγώ έγινα δάσκαλος, ο γιος μου τελείωσε μειονοτικό δημοτικό, πήγε σε γενικό γυμνάσιο και λύκειο, έγινε γιατρός και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Υπάρχει εξέλιξη. Ανοίξαμε αυτό το μαγαζί, ήταν ένα ρίσκο, και μάλιστα μέσα στην κρίση. Ομως με τη γυναίκα μου Μενσουρέ κάτι θέλαμε να κάνουμε. Ιερή η διδασκαλία, ιερό και το φαγητό. Το να κάνεις κάποιον ευτυχισμένο όταν τρώει δεν είναι μικρή υπόθεση»