Η Μεγάλη Παρασκευή, η πιο κατανυκτική ημέρα της Μεγάλης Εβδομάδας, είναι μια ημέρα απόλυτου πένθους για τον Χριστιανικό κόσμο. Μια μέρα που η σιωπή βαραίνει τους ναούς, οι καμπάνες ηχούν πένθιμα και οι ψυχές των πιστών γεμίζουν δέος και συγκίνηση. Είναι η μέρα κατά την οποία η Εκκλησία τιμά το Πάθος και τη Σταύρωση του Ιησού Χριστού, τον θάνατο που οδηγεί στην Ανάσταση.

Η ακολουθία των Ωρών και ο Εσπερινός της Αποκαθήλωσης τελούνται το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής. Οι ιερείς, ντυμένοι με σκούρα άμφια, ξεδιπλώνουν μπροστά στα μάτια των πιστών τη δραματική πορεία προς τον Γολγοθά. Ο Επιτάφιος, το ξύλινο κουβούκλιο που συμβολίζει τον τάφο του Χριστού, στολίζεται με άνθη από τις γυναίκες του χωριού ή της ενορίας, συνήθως από το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης μέχρι τα ξημερώματα της Παρασκευής.

Το βράδυ, κατά την Ακολουθία του Επιταφίου Θρήνου, οι εκκλησίες γεμίζουν από κόσμο. Ύμνοι λυρικοί, όπως τα “Εγκώμια”, ψάλλονται με συγκίνηση και κατάνυξη, ενώ η περιφορά του Επιταφίου στους δρόμους της πόλης ή του χωριού γίνεται υπό το φως των κεριών και με την παρουσία πιστών κάθε ηλικίας. Είναι μια στιγμή συλλογικής σιωπής και ενδοσκόπησης, ένα τελετουργικό πέρασμα μέσα από το θάνατο, προς το φως της Ανάστασης.

Η Μεγάλη Παρασκευή δεν είναι απλώς μια θρησκευτική τελετουργία. Είναι ένας καθρέφτης των ανθρώπινων συναισθημάτων, μια μέρα που μας καλεί να σταθούμε ταπεινοί απέναντι στο μυστήριο της θυσίας και της λύτρωσης. Οι παραδόσεις τηρούνται με ευλάβεια: αποχή από κάθε είδους χαρά, νηστεία αυστηρή — πολλές φορές χωρίς λάδι και φαγητό μέχρι το απόγευμα — και ένας εσωτερικός διάλογος με την πίστη και την προσωπική πνευματικότητα.

Από την πέτρα του Γολγοθά ως την ψυχή του σύγχρονου ανθρώπου, η Μεγάλη Παρασκευή παραμένει διαχρονικά επίκαιρη. Θυμίζει τον πόνο που μπορεί να φέρει η αγάπη, αλλά και τη δύναμη που πηγάζει από την αυτοθυσία και την ελπίδα. Γιατί μετά τον Σταυρό, ακολουθεί πάντα η Ανάσταση.

Β.Μ.