Ειναι φοβερό αυτό που συμβαίνει με τα εκπαιδευτικά προγράμματα τόσο στο δημοτικό όσο και στο γυμνάσιο είναι η ύλη τόσο πολύπλοκη υπερβολική για τις ηλικίες μικρών παιδιών…Τα παιδιά μας καλούνται να μάθουν πολλα γεγονότα τρόπους πληροφορίες σε μια τόσο τρυφερή ηλικία…

Ειλικρινά δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό ή το λάθος αλλά βλέπω αγχωμένους γονείς για το μέλλον των παιδιών τους όχι όμως για το παρόν τους.

Τι σημαίνει παρόν; Αντί να παίζουν να ζουν το παιχνίδι την ανεμελιά…

Αντί να γεύονται τους καρπούς και την αίσθηση της αθώας παιδικής ηλικίας σέρνονται απ τις πρώτες τάξεις του δημοτικού ακόμα σε φροντιστήρια σε σχολές χορού υπολογιστών θεάτρου ξένων γλωσσών σκάκι αναρρίχησης ρομποτικής γιόγκα μονγκα…

 Τα “τρέχουμε” σε μουσεία σε εκθέσεις  σε πιάνο βιολί φωνητική χορό μπαλέτο μην τυχόν και πάρουν μια ανάσα ..δεν λέω ότι όλα αυτά δεν χρειάζονται αλλά νομίζω ότι εδώ υπάρχει μια υπερβολή .

Παιδιά που παρακαλούν για λίγο παιχνίδι με τις φίλες η τους φίλους τους…”μα δεν προλαβαίνουμε έχεις ιδαιτερο και μετά διάβασμα για το σχολείο και εάν προλάβεις θα παιξεις κσι λίγο με το κινητό της μαμάς…”

Την Ανοιξη ολα ανθιζουν γυρω μας μέσα μας αυτά μέχρι χθες τωρα η άνοιξη είναι για τους πιο πολλους μέσα στο ίντερνετ …

Αυτά λίγο πολύ στις πόλεις.αλλά και εαν θέλετε το πιστευέται ξέρω παιδιά στην Σαμοθράκη πχ που πέρα απ το τάμπλετ δεν τα έχουν πάει οι γονείς τους στα αρχαία στις βάθρες,δεν εχουν επαφή με την φύση που τόσα ωφελη εχει στην αναπτυξη τους ελάχιστες περιπτώσεις βέβαια   δεν είναι ο κανόνας  αλλά υπάρχει  και αυτή η πλευρά. 

 Άνοιξη και η  μοναδική άνθιση της μπροστά μας αυτή της  παραπαιδείας,  αυτό γιατί ξαφνικά αποφασίστηκε πως τα παιδιά πρέπει να γίνουν παντογνώστες από το νηπιαγωγείο χωρίς κανένα έλεγχο για το αν η ύλη που διδάσκεται τελικά μπορεί να εμπεδωθεί

Ο Χρόνος για να νοιώσουμε τα παιδιά μας είναι το ζητούμενο…θέλει όμως ίσως μια μεγάλη στροφή στην ενσυναίσθηση και την σύνδεση μας με την μεγάλη δασκάλα  την ΖΩΗ.

Νίκος Ψαθάς