Του Βαγγέλη Πετριτζίκη- Μέλος ΚΠΕ ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής
Οι τριήμερες εκδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου ολοκληρώθηκαν, όπως κάθε χρόνο, με σεβασμό και δέος μπροστά στον αγώνα εκείνων που τόλμησαν να ορθώσουν το ανάστημά τους απέναντι στη χούντα. Κάθε χρόνο, οι μέρες αυτές είναι μια ευκαιρία να ανατρέξουμε στο παρελθόν, να αναλογιστούμε τα μηνύματα της εξέγερσης και να εξετάσουμε πού βρισκόμαστε σήμερα, μισό αιώνα μετά.
Το Πολυτεχνείο ήταν κάτι παραπάνω από μια κραυγή ενάντια στη δικτατορία. Ήταν μια στιγμή συλλογικής αφύπνισης, ένα κάλεσμα για ελευθερία, δημοκρατία και ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Οι νέοι και οι νέες που μπήκανε στο Πολυτεχνείο τον Νοέμβριο του 1973 αντιπροσώπευαν το καλύτερο της ανθρωπιάς μας: το θάρρος, την ελπίδα και την ανιδιοτέλεια. Οι φωνές τους έσπασαν τη σιωπή της καταπίεσης, άνοιξαν τον δρόμο για την αποκατάσταση της δημοκρατίας και σημάδεψαν ανεξίτηλα την πολιτική και κοινωνική ιστορία της χώρας μας.
Ωστόσο, καθώς περνούν τα χρόνια, κάτι φαίνεται να αλλάζει. Η συμμετοχή στις εκδηλώσεις μνήμης μειώνεται. Ο κόσμος που συρρέει για να αφήσει ένα λουλούδι, να συμμετάσχει στις πορείες ή να τιμήσει τη θυσία εκείνων των ημερών γίνεται όλο και λιγότερος. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι αυτό είναι φυσιολογικό: η απόσταση από τα γεγονότα μεγαλώνει, οι νέες γενιές έχουν άλλες προτεραιότητες, και οι εικόνες εκείνου του Νοέμβρη δεν αγγίζουν πια το συλλογικό συναίσθημα όπως παλιότερα. Ίσως έχουν δίκιο. Αλλά αυτό το φαινόμενο μας καλεί να αναρωτηθούμε: έχουμε κρατήσει ζωντανά τα μηνύματα του Πολυτεχνείου; Καταφέραμε να ενσωματώσουμε τις αξίες εκείνης της εποχής στην καθημερινότητά μας ή τα αφήσαμε να ξεθωριάσουν στο πέρασμα του χρόνου;
Το Πολυτεχνείο μίλησε για ελευθερία, δικαιοσύνη, κοινωνική αλληλεγγύη. Και όμως, σήμερα, βλέπουμε γύρω μας μια κοινωνία που συχνά μοιάζει διχασμένη, μια δημοκρατία που δέχεται πιέσεις, μια γενιά που αγωνίζεται να επιβιώσει μέσα σε ένα περιβάλλον αβεβαιότητας. Τα αιτήματα εκείνης της εποχής παραμένουν επίκαιρα, ίσως με διαφορετική μορφή, αλλά με την ίδια ουσία.
Η ελευθερία δεν είναι δεδομένη. Η κοινωνική ανισότητα, η έλλειψη ευκαιριών, οι κρίσεις που διαδέχονται η μία την άλλη μας θυμίζουν ότι ο αγώνας για δικαιοσύνη και ισότητα είναι διαρκής. Ο παραλληλισμός με το σήμερα είναι αναπόφευκτος. Όπως τότε, έτσι και τώρα, ζούμε σε μια εποχή προκλήσεων. Τότε ήταν η χούντα, η καταπίεση, ο φόβος. Σήμερα, είναι η ανασφάλεια, η φθορά των αξιών, η έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς. Το Πολυτεχνείο, όμως, μας διδάσκει κάτι σπουδαίο: ότι ο δρόμος για την αλλαγή ξεκινά από την ατομική πρωτοβουλία, τη συλλογική δράση και την πίστη ότι, ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές, υπάρχει φως.
Ο φετινός απολογισμός ας είναι περισσότερο ανθρώπινος. Ας αναρωτηθούμε τι σημαίνει το Πολυτεχνείο για εμάς, πέρα από τις τυπικές τελετές και τις πολιτικές δηλώσεις. Πώς μπορούμε να μετατρέψουμε τη μνήμη σε πράξη; Πώς θα εμπνεύσουμε τις νέες γενιές να δουν το Πολυτεχνείο όχι απλώς ως μια ιστορική στιγμή, αλλά ως μια πυξίδα για το μέλλον;
Όσοι άφησαν φέτος ένα λουλούδι στον χώρο του Πολυτεχνείου ίσως είχαν όλοι την ίδια σκέψη: η θυσία εκείνων των ημερών δεν πρέπει να ξεχαστεί. Γιατί το Πολυτεχνείο δεν είναι μόνο η ιστορία μας. Είναι ένα διαρκές κάλεσμα για αυτοκριτική, για ελπίδα και για δράση.
Κλείνοντας τις φετινές εκδηλώσεις, ας πάρουμε μαζί μας το βασικό μήνυμα του Πολυτεχνείου: η Δημοκρατία δεν είναι μια διαρκής υπόθεση, η Δημοκρατία είναι θέμα μόνιμου αγώνα. Δεν χαρίζεται, δεν εξαγοράζεται, αλλά κατακτιέται. Και οφείλουμε όλοι, με όποιον τρόπο μπορούμε, να την κρατήσουμε ζωντανή. Για εμάς, για τα παιδιά μας, για το μέλλον μας.
