Του Δημοσθένη Π. Δούκα.

Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μια προσωπικότητα που έδωσε νέα πνοή και ουσία στον θεσμό που υπηρετεί, που ανανέωσε, εκσυγχρόνισε και μεταρρύθμισε τον ρόλο και την αποστολή του θεσμού του/ης ΠτΔ στη σύγχρονη μετα-νεωτερική εποχή, που με τον δημόσιο βίο της δίνει μαθήματα εντιμότητας, ηθικής και υψηλής αίσθησης των υποχρεώσεών της απέναντι στο Έθνος, στη Θράκη, στον Ελληνισμό.
Να θυμηθούμε ότι η πρώτη συμβολική έξοδός της από την Αθήνα, μετά την ανάληψη των καθηκόντων της στις 13 Μαρτίου 2020, ήταν η επίσκεψή της την Κυριακή του Πάσχα το
2020, στις Καστανιές όπου αντάλλαξε ευχές με τους άντρες και τις γυναίκες των Ενόπλων Δυνάμεων
και των Σωμάτων Ασφαλείας.

Η δεύτερη επίσκεψή της πραγματοποιήθηκε στις 28 Μαΐου 2020 στην Ξάνθη, όπου στην τελική ανακήρυξή της σε επίτιμη δημότη του Δήμου Ξάνθης επισήμανε στο λόγο της ότι : «η Θράκη υπήρξε και πρέπει να συνεχίσει να αποτελεί παράδειγμα ισονομίας και ισοπολιτείας και ότι οι προκαταλήψεις δεν βοήθησαν ποτέ ούτε μπορούν να βοηθήσουν….
Ότι αν αξιοποιηθούν η γεωγραφική θέση και ο διασυνοριακός χαρακτήρας της Θράκης, μπορεί να αναλάβει ξανά τον ρόλο που για αιώνες διαδραμάτιζε ως πέρασμα, γέφυρα και σταθμός στη διασταύρωση σημαντικών χερσαίων και θαλάσσιων δρόμων».

Η ΠτΔ είναι σήμερα η πηγή ανάδειξης και τεκμηρίωσης της εθνικής αυτοπεποίθησής μας, εκφραστής του νέου πατριωτισμού της Ελλάδας που απαντάει θετικά στις προκλήσεις. Οι δημόσιες εμφανίσεις της και οι λόγοι της αποπνέουν ένα νέο νεωτερικό, οραματικό, φρέσκο, μεταρρυθμιστικό και φιλελεύθερο στυλ που έρχεται να καταρρίψει τις νευρώσεις και τα στερεότυπα του πρώην ΠτΔ, που καθήλωναν τη χώρα στην στασιμότητα.

Δεν είναι ακατανόητο γιατί αυτή η φυγή προς το μέλλον που σηματοδοτεί η ορμή της νυν ΠτΔ έχει προκαλέσει πανικό στην παραδοσιακή λαϊκίστικη Δεξιά που ομνύουν στον Π. Παυλόπουλο και σε τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ που φαντασιώνεται ότι εκφράζει τον «πατριωτισμό».

Οι θέσεις της ΠτΔ για την ομοφοβία, την πράσινη ανάπτυξη, το Ολοκαύτωμα, τους πρόσφυγες, την πανδημία, το ψηφιακό σύμπαν, την τουρκική προκλητικότητα, το Κυπριακό, τη Μόρια, την Αγία-Σοφία συγκροτούν την απόδειξη για την Ελλάδα του μέλλοντος.

Στο ευγενικό, τίμιο, φωτεινό πρόσωπο της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου αντικρίζουμε την προσωπικότητα που μέσω ανάρτησή της στο twitter τίμησε την πρώτη γυναίκα οδηγό στο ΚΤΕΛ Κομοτηνής Νεσλιχάν Κιοσσέ, 22 ετών: «εύχομαι το παράδειγμά της να εμπνεύσει και άλλα κορίτσια».

Ο Κώστας Γιαννακίδης υποστηρίζει ότι η λογική δείχνει Σακελλαροπούλου .Αυτή τη στιγμή η ανανέωση της προεδρικής θητείας για την Κατερίνα Σακελλαροπούλου δείχνει ως η μοναδική λογική και συνετή επιλογή του Μητσοτάκη. Κάθε άλλη επιλογή, ειδικά από τα δεξιά, θα αποτελεί δήλωση υποχώρησής του στις πιέσεις που δέχεται. Ας υποθέσουμε ότι ο Μητσοτάκης αποφασίζει να μην ανανεώσει τη θητεία της Κατερίνας Σακελλαροπούλου. Δικαίωμά του. Η επιλογή του ανώτατου πολιτειακού άρχοντα ανήκει στα προνόμια του Πρωθυπουργού. Ομως, αν το πράξει, οφείλει και να το αιτιολογήσει. Και προς την ίδια, αλλά, κυρίως, προς την κοινή γνώμη. Αλλωστε όταν αποφάσισε να μη ψηφίσει τον Προκόπη Παυλόπουλο, εξέδωσε δήλωση με την οποία εξηγούσε την απόφασή του. Κάτι
αντίστοιχο θα πρέπει να κάνει και στην περίπτωση που επιλέξει άλλο πρόσωπο για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Και, αλήθεια, τι έχει να προσάψει ο Μητσοτάκης στην Κατερίνα Σακελλαροπούλου; Δεν μπορώ να βρω κάτι που στέκει ως σοβαρό επιχείρημα. Μη μου πείτε για τα χαμόγελά της όταν ψηφίστηκε η ισότητα στο γάμο. Στην πραγματικότητα ενισχύουν την εικόνα της Προέδρου, δεν την τραυματίζουν, όπως ισχυρίστηκαν κάποιοι.
Ως ένας κανονικός και σύγχρονος άνθρωπος, έδειξε την ευαρέσκειά της για ένα βήμα θεσμικού εκσυγχρονισμού που, λίαν συντόμως, θα αποτελεί ευρωπαϊκό κεκτημένο. Και ας είμαστε σοβαροί.

Δεν είναι δυνατόν ο Πρωθυπουργός να επικαλεστεί ένα παραπολιτικό, σχεδόν χαριτωμένο, περιστατικό για να μην ανανεώσει τη θητεία της Προέδρου. Η κυρία Σακελλαροπούλου επιτέλεσε τα καθήκοντα της άψογα, με θεσμική προσήλωση, χωρίς πολιτικές ανορθογραφίες και πολύ «μετρημένες» παρεμβάσεις σε θέματα κοινωνικού ενδιαφέροντος. Και σε γενικές γραμμές, μίλησε λιγότερο από όσο της επιτρέπουν τα περιθώρια του ρόλου της.

Πηγή: Protagon.gr

Ενδεχομένως να υπάρχει παρασκήνιο που να ταράζει την προσωπική σχέση Προέδρου και Πρωθυπουργού. Ομως κάτι τέτοιο δεν προκύπτει από πουθενά. Συνεπώς, η επιλογή άλλου προσώπου δεν είναι τόσο απλή υπόθεση όσο δείχνει. Διότι ακόμα και αν βρεθεί το πρόσωπο, ο Μητσοτάκης θα πρέπει να μας πει ποιο ήταν το πρόβλημα με την Πρόεδρο.
Αλλά, αν θέλετε, αυτό είναι το λιγότερο που θα τον απασχολήσει. Είναι και κάτι άλλο, ακόμα πιο σημαντικό. Αν ο Μητσοτάκης δεν επιλέξει Σακελλαροπούλου, τότε, ουσιαστικά, θα προβεί σε δήλωση υποχώρησης έναντι των πιέσεων που δέχεται από τα δεξιά του. Θα είναι σαν να υποκύπτει στο γινάτι του Σαμαρά και όλων όσων απαιτούν η προεδρική εκλογή να αποτελεί μια στροφή προς τη συντήρηση ή, τέλος πάντων, ζητούν την κεφαλήν της Προέδρου επειδή επέδειξε προσωπική ευαρέσκεια για την ισότητα στον γάμο. Μέχρι στιγμής ο Μητσοτάκης δεν μας έχει δείξει ότι καθοδηγείται από τα ρεύματα. Προτιμά να τα διαμορφώνει ο ίδιος.

Είναι και το κεντρώο ακροατήριο, με το οποίο διατηρεί προνομιακή σχέση, που θα δυσαρεστηθεί αν στη θέση της Κατερίνας Σακελλαροπούλου εμφανιστεί πολιτικό στέλεχος με δεξιό προσανατολισμό. Βέβαια, το συγκεκριμένο ακροατήριο πιθανότατα θα πετούσε τη σκούφια του με τυχόν επιλογή του Ευάγγελου Βενιζέλου. Oμως προς το παρόν, η λογική αυτή τη στιγμή δείχνει Σακελλαροπούλου, όσο και αν τα φαινόμενα φωτίζουν προς άλλη κατεύθυνση.

Συμφωνούμε και με τις θέσεις του Κυριάκου Μπερμπερίδη, ότι η Κατερίνα Σακελλαροπούλου υπήρξε μία εξαιρετική πρόεδρος της Δημοκρατίας. Σοβαρή αλλά όχι σοβαροφανής, θεσμική αλλά ταυτόχρονα και ανθρώπινη και άνθρωπος με ήθος που στάθηκε πέρα και πάνω από κόμματα, τιμώντας τον θεσμό με το παραπάνω. Και γράφω «υπήρξε», γιατί με βάση την περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα, πιθανότατα δεν θα ξαναπροταθεί για δεύτερη θητεία.

Θύμα ίσως των συγκυριών, αν όχι των πολιτικών σκοπιμοτήτων. Ο Σύριζα δεν θα την ξαναψήφιζε, γιατί τη θεωρεί πλέον κάτι σαν κυβερνητικό ενεργούμενο. Κριτική που την αδικεί κατάφωρα. Για ΚΚΕ, υπόλοιπη Αριστερά και ακροδεξιά φυσικά ούτε λόγος.
Αλλά υπάρχουν ως γνωστόν ενστάσεις και εντός του κυβερνώντος κόμματος, από εντελώς άλλη οπτική και αφετηρία.

Υπέπεσε βλέπετε στο θανάσιμο σφάλμα να γιορτάσει με ένα ποτήρι κρασί την ψήφιση του νομοσχεδίου για το γάμο των ομοφυλοφίλων. Νομοσχέδιο που έλυσε μεταξύ άλλων κι ένα υπαρκτό πρόβλημα χρόνων, αναγνωρίζοντας τα δικαιώματα των παιδιών τους. Μεγάλο αμάρτημα, μεγαλύτερο κι απ´ το προπατορικό που προσέβαλε τα ιερά και όσια της φυλής και του έθνους

Λες και δεν ήταν αυτό δέσμευση και μέρος του προεκλογικού προγράμματος της ΝΔ, που εγκρίθηκε δις μέσα στο 2023, με ευρεία μάλιστα πλειοψηφία.
Ο αντίλογος ήταν ότι η διευθέτηση δεν αφορούσε παρά ελάχιστους και έγινε φασαρία για το τίποτε. Και μάλιστα, μια φασαρία που είχε πολιτικό κόστος.
Λες και τα ανθρώπινα δικαιώματα μπαίνουν στο ζύγι ανάλογα με τον αριθμό των ανθρώπων που αφορούν. Η θεσπίζονται μέτρα για την αναγνώριση τους, ανάλογα με το αν έχουν πολιτικό κόστος η όχι.

Σε ένα μήνα από τώρα θα ξέρουμε τι ακριβώς θα συμβεί.Αλλά σε κάθε περίπτωση, η Πρόεδρος θα έχει την αγάπη μας και την εκτίμησή μας.
Και όπως τονίζει η Αγγέλα Καστρινάκη στο κείμενο της <Η Κατερίνα που δεν έγινε Αικατερίνη>, δύσκολο πράγμα να είναι κανείς Πρόεδρος της Δημοκρατίας, και ακόμα δυσκολότερο να είναι γυναίκα-Πρόεδρος της Δημοκρατίας! Ο Πρόεδρος είναι ένα ιερό πρόσωπο, κάτι σαν τη σημαία, και ταυτόχρονα ένα πρόσωπο που υφίσταται τη σφοδρότερη κριτική. Μας εκπροσωπεί όλους και
πρέπει να είναι ακριβώς όπως εμείς τον θέλουμε, ένα ομοίωμα του καθενός μας.

Πόσοι δεν τα ’χουν χάσει στο ύπατο αξίωμα! Ο ένας, ο «είμαστε έθνος ανάδελφον», έκανε αλλεπάλληλες μικρότητες, και ο άλλος θεώρησε τον εαυτό του ισόβιο και αρνήθηκε να αποδεχθεί ότι δεν είναι πια. Πολύ δύσκολο να μην σε στοιχειώσει η αίσθηση του μεγαλείου! Κι όμως η Κατερίνα
Σακελλαροπούλου κατόρθωσε να το αποφύγει. Μια μικρόσωμη γυναίκα, και μπροστά της να κάθεται σούζα όλος ο στρατός με τους στρατηγούς του. Μια γυναίκα όχι γαλαζοαίματη ούτε πορφυρογέννητη, και να συναναστρέφεται με την αφρόκρεμα της διεθνούς πολιτικής, ακόμα και με τους (εναπομείναντες) βασιλιάδες! Να ζει και να κινείται μέσα σε χώρους μεγαλειώδεις… Κι όμως η Κατερίνα
Σακελλαροπούλου όχι μόνο δεν αλλοιώθηκε, αλλά κράτησε, συντήρησε, ανέδειξε το ανθρώπινο πρόσωπό της.

Δίπλα στους τόνους του ρόλου της, τους –ως οφείλει– υψηλούς και ενίοτε αυστηρούς, είναι εκείνη που διαθέτει ακέραια ευαισθησία και ενσυναίσθηση: εκείνη που συγκινείται όταν γίνεται ένα βήμα προς την ισότητα των ανθρώπων και έχει το σθένος (όχι την απρονοησία) να μην κρύψει τη συγκίνησή της‧ κείνη που νοιάζεται για τους αδύναμους και τους κοινωνικά αποκλεισμένους, συμβάλλοντας στην «ορατότητά» τους‧ εκείνη που την νιώθεις συντετριμμένη όταν η Ελλάδα είναι στις φλόγες‧ εκείνη που ξέρει να αγγίζει όσους πονάνε και να τους ανακουφίζει με τη μαγική επενέργεια του αξιώματός της και με την προσωπική της ζεστασιά‧ η τρυφερή απέναντι στα ζώα‧ εκείνη που ανοίγει τους κήπους του προεδρικού μεγάρου και εμφανίζεται (Χριστούγεννα εποχή) με ένα κόκκινο πανωφόρι και αθλητικά
παπούτσια, χωρίς συνοδεία‧ είναι η παθιασμένη αναγνώστρια, που λέει «θα πάω διακοπές στο νησί με ένα σακίδιο τεράστιο», γεμάτο βιβλία‧ είναι εκείνη που σε κοιτάζει στα μάτια εκμηδενίζοντας την απόσταση που σας χωρίζει – είναι, αληθινά, η πρώτη ανάμεσα σε ίσους. Είναι η Κατερίνα που δεν έγινε
Αικατερίνη.

Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου υπήρξε ένα σπουδαίο δώρο για την Ελλάδα.
Λίγο πριν το 2020 μια ποιήτρια είχε γράψει ένα σονέτο για τη γυναίκα- Πηνελόπη, οικτίροντας τον χαμηλότερο από του άνδρα ρόλο της στην κοινωνία:
Η Πηνελόπη στην Ιθάκη όλο προσμένει είκοσι χρόνια μυστικά τον Οδυσσέα. Να κυβερνήσει δεν μπορεί, μόνο να υφαίνει – γυναίκα Πρόεδρος δεν νοείται ως ιδέα.
Κι όμως νοήθηκε ως ιδέα και έγινε πράξη. Η Ελλάδα απέκτησε γυναίκα Πρόεδρο που τιμά το αξίωμα με τον ορθολογισμό και την ευθύτητά της, ξέροντας ταυτόχρονα να είναι ανθρώπινη. Υπάρχει το «ύφος της εξουσίας».

Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου το υπερέβη. Όχι επειδή είναι γυναίκα, αλλά παρά τις δυσκολίες που έχει το να είναι γυναίκα. Η (εύλογη) ανασφάλεια δεν την έκανε υπεροπτική και απόμακρη. Συνειδητά αλλά προφανώς και από τον χαρακτήρα της καλλιέργησε το άλλο πρόσωπο της εξουσίας. Κάποιοι δεν το
έχουν διακρίνει. Τυφλώνει κάποτε –συχνά– η ροπή προς το «όχι-σε-όλα». Και η επιθυμία να βλέπει κανείς μονάχα ομοιώματά του.

Αναζητούμε «πρότυπα ρόλων», καθοδηγητικές μορφές ζωής και συμπεριφοράς. Να μπορούσε η Πρόεδρος να γίνει ένα «πρότυπο ρόλου» για όλους όσοι ασκούν εξουσία! Δύσκολο… Όμως αυτό είναι το μέγιστο μάθημα που έχει προσφέρει η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Η Κατερίνα που δεν έγινε Αικατερίνη. Τιμή και συγκίνηση.