Άρθρο του Πάνου Κιζιρίδη

Εμείς οι 40άρηδες βρισκόμαστε πλέον στη θέση εκείνη που “υποδεχόμαστε” τα νέα μέλη στη κοινωνία μας αλλά ακόμα πιο δύσκολα “αποχαιρετάμε” τα παλιά, και ιδίως εκείνα που συμβολίζουν τη παιδική μας ηλικία. Βλέπετε για πολλούς από εμάς -αν όχι για όλους- η παιδική μας ηλικία είναι η πατρίδα μας και τα πρόσωπα που ταυτίστηκαν με αυτή μπαίνουν τρόπον τινά σε ένα δικό μας ιδιότυπο “Πάνθεον”.

Ένα τέτοιο πρόσωπο ήταν και γιατρός μας, ο παιδίατρος Ξενοφών Ρηγόπουλος που μας άφησε χτες και πήρε μαζί του και αυτός ένα κομμάτι από το παρελθόν μας.

Τον έβλεπα συχνά τον δρόμο και με χαιρετούσε πάντα χαμογελαστός βλέποντας σε μένα όπως και σε πολλούς άλλους ένα δικό του παιδί. Ψηλός, δωρικός με τη μπλε ναυτική του τραγιάσκα και κοινή καταγωγή από τη Σαμοθράκη ο δικός μας Ξενοφών ή Ξένος όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι και γνωστοί άφησε ένα ξεχωριστό αποτύπωμα στη μικρή μας κοινωνία.

Θυμάμαι έστω και θολά τις επισκέψεις στο ιατρείο του, με τη χαρακτηριστική ξύλινη σκάλα και το ενυδρείο στην αίθουσα αναμονής και πόσο “φοβόμουν” την εξέταση με το γνωστό ξυλάκι στις ευαίσθητες αμυγδαλές μου. Εκείνο το ξυλάκι που μας αναγούλιαζε το φοβόμουν πιο πολύ και από ένα τυπικό εμβόλιο και το τσίμπημα του. Εκείνος χαμογελαστός και πρόσχαρος ήταν πάντα εκεί, οποιαδήποτε ώρα, να καθησυχάζει τις μανάδες μας και να δίνει τις συμβουλές και τις οδηγίες του.

Τον αποχαιρετούμε σήμερα στον Άγιο Νικόλαο, κρατώντας στο μυαλό μας την ευγενική μορφή και το ήθος του. Απευθύνουμε ειλικρινή συλλυπητήρια στους οικείους του. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει γιατρέ μας.